Í gegnum skynfæri okkar brotnar heimurinn upp í víddir. Hlutirnir hafa kunnuglegt form. Upp og niður. Norður og suður. Fortíð og framtíð. Flötur og þrívídd. Upphaf og endir. En eru þessar víddir í náttúrunni sjálfri?
Í náttúrunni er margfeldi handan við vitund mannsins. Við skynjum þetta margfeldi í hliðstæðum. Ofan frá séð kvíslast jökulá eins og regntaumar á rúðum bílsins. Í hversdagsleikanum kristallast form í stóru sem smáu. Í endurtekningum og útfellingum. Í landslagi árfarvegs og dýjamosa.
Í verkum Lilýjar Erlu lætur hún sér ekki nægja að mynda hliðstæður. Hún vill fá okkur til þess að skynja á milli vídda og brýtur niður mörkin á milli skynfæra. Hvernig mjúk áferð túlkar hrjóstruga jörð,hvernig litir leysast upp í smáum þráðum og tengja saman ljós og hljóð.
Uppistaðan í verkum hennar er þráðurinn. Á milli þráðanna er margfeldi sem getur framkallað sérstakt ljós. Þá skiptir aðkoman máli. Hvar áhorfandinn stendur. Hvort tekin sé ljósmynd. Dýptirnar eru iðandi. Það liggur í eðli þráðanna sem Lilý hefur valið.
„Það er ótrúlegt hvað þessir litlu þræðir skila miklu ljósi inn í verkið“, segir Lilý Erla en hún velur fíngerða þræði í mismunandi litum til þess að framkalla áhrifin. Striginn er strengdur lóðrétt upp og hún mundar Tuft-byssu sem knúin er af kraftmikilli loftpressu. Fíbrar ýrast þegar þræðirnir eru skornir. Ryk þyrlast upp og hávaði dynur í vinnustofunni. Átök og læti.
Þegar kyrrðin leggst yfir halda verkin áfram að iða. Hvers vegna? Prófið að nema staðar og færa ykkur til hliðar og upp við verkið. Og takið eftir fínlegum þræði sem sjónin nær ekki að fanga fyrr en komið er nær. Þá eruð þið í þann mund að dragast inn í margfeldið á milli.
