Orka, hvatvísi og undarlegt jafnvægi kyrrðar og óreiðu einkenna myndflöt Hallgríms. Verkin fjalla um tilfinningalega afstöðu og viðbrögð Hallgríms við stað og stund og sýna áköf form, liti og línur spretta fram og breiða úr sér. Hann leyfir því óvænta að taka völdin. Eitt hugskot verður að hreyfingu, athöfn að hugskoti, eitt leiðir af öðru. Við horfum inní fjölskrúðugan hugarheim listamannsins, afstæða tilveru, og látum hugann reika, rétt á meðan við gleymum okkar eigin stað og stund.