Hulda Vilhjálmsdóttir er þekkt fyrir persónulegt myndmál og hefur þróað með sér einstakt næmni fyrir hinu mannlega í verkum sínum. Á sýningunni Fljúgðu má sjá klippimálverk og portrettmyndir. Í þeim fyrrnefndu veltir Hulda fyrir sér andstæðum á striganum; fínleiki mætir hráleika, matt efni mætir glansandi efni og ljósir litir mæta þeim dekkri. Í verkunum notar hún örþunnan japanskan pappír á móti þykkari pappír og málar svo yfir í lögum. Leiðarstefið í þessum verkum er að skapa jafnvægi á milli efnis og forma á myndfletinum. Portrettmyndirnar hefur Hulda þróað í mörg ár. Þær byrjuðu fyrst sem sjálfsmyndir en síðar fór hún að spegla sig við aðrar konur. Konurnar sem sjá má þessari sýningu eiga það sameiginlegt að vera ungar, saklausar og mjúkar á svip. Í sköpunarferlinu segist Hulda lifa sig inn í verkin og engin ein formúla höfð að leiðarljósi . Verkin verða þannig til í flæði í bland við ákveðinn aga sem klippiverkin kalla eftir vegna formfestu þeirra.